Τις τελευταίες μέρες όλοι (ξανά)γίναμε μάρτυρες της καταστροφής των δασών μας. Εκατοντάδες στρέμματα δάσους κάηκαν στην Πάρνηθα , στο Πήλιο και αλλού. Βέβαια αυτό αποτελεί επανάληψη του ίδιου « έργου» αφού κάθε καλοκαίρι μια μεγάλη πυρκαγιά συγκλονίζει την χώρα (π.χ. Χαλκιδική πέρυσι)
Τώρα , «πάνω» στους καρβουνιασμένους κορμούς , όλοι ψάχνουν για ευθύνες. Οι πολίτες κατηγορούν την πυροσβεστική , τους εμπρηστές και την κυβέρνηση , η αντιπολίτευση βρήκε ευκαιρία να κερδίσει ψήφους ( λες και επί ΠΑΣΟΚ δεν καιγόταν δάση) και γενικώς όλοι ψάχνουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίξουν το φταίξιμο .
Ποιος πραγματικά φταίει; Όλοι μας ,είναι η απάντηση. Φταίει η νοοτροπία μας και η γενικότερη στάση ζωής. Όλες οι φωτιές είτε οφείλονται σε εμπρησμούς είτε σε κάποια απροσεξία (εξαιρούνται οι φυσικές από κεραυνούς) έχουν μια κοινή συνιστώσα . Όλες οφείλονται στο γεγονός ότι ο καθένας μας κοιτάει μόνο την πάρτη του και ξεχνά το σύνολο. Έτσι ο εμπρηστής θα κοιτάξει το συμφέρον του κερδίζοντας μερικά οικόπεδα παραπάνω και ας χρειαστεί να κάψει όλο το δάσος. Έτσι και ο χαρούμενος εκδρομέας θα πετάξει το τσιγάρο του στο στρώμα με τις πευκοβελόνες ,γιατί είναι πολύ βαριά η γόπα για να την κουβαλάει … Έτσι και ο κατασκηνωτής θα ανάψει φωτιά στην καρδιά του εθνικού δρυμού απλώς για να φάει μπριζόλες για ακόμα μια φορά…
Είναι γενικότερο το θέμα , είναι θέμα παιδείας. Ο κόσμος βλέπει το περιβάλλον σαν ένα προϊόν που μπορεί όποτε και όπως θέλει να το χαίρεται και να το χρησιμοποιεί. Δεν γίνεται όμως έτσι… Δεν είναι σαν ένα ποτήρι που όταν σπάσει θα αγοράσεις καινούριο. Όταν όμως στην Αθήνα θα πνίγονται από τις πλημμύρες ή δεν θα έχουν αρκετό οξυγόνο τότε όλοι θα καταλάβουν την σημασία του περιβάλλοντος Την φύση αρχικά πρέπει να την προστατεύεις και όταν το κάνεις αυτό ίσως έχεις το «δικαίωμα» να την χαρείς.
Κλείνοντας εύχομαι το υπόλοιπο καλοκαίρι να μην ξανά γίνουμε θεατές του ίδιου έργου αλλά και κανένα άλλο καλοκαίρι.
